პიპა გულგახეთქილი გარბოდა და გამორბოდა ოთახებში, თუმცა
სახეზე უფრო საქმიანი იერი ეწერა, ვიდრე დამფრთხალის და შეშინებულის. არაფერს იმჩნევდა, მაგრამ ნერვიულობისგან ლამის გული ამოვარდნაზე ჰქონდა.
ჯერ კიდევ მანამდე, სანამ სოფლად გადმოაბარგებდა მიმის ოჯახს, მეგობარ ქირურგთან შეთანხმებით გინეკოლოგის პრაქტიკა მის კლინიკაში გაიარა. ამასთან ერთად, პედიატრიაც მშვენივრად აითვისა და ახლა, ასეთ სიტუაციაში, სხვა გზა აღარ ჰქონდა დარჩენილი, ყოველგვარი დამხმარეს გარეშე, სულ მარტოს, დამოუკიდებლად უნდა მიეღო მიმის მშობიარობა.
მიმი თან მოვლითი ტკივილებისგან წუხდა და თანაც, სასტიკად აპროტესტებდა პიპას დახმარებას. მაინც იმედი ჰქონდა, რომ რადგან ქირურგი თავის ექიმთა ბრიგადით უკვე გზაში იყო, დროულად ჩამოუსწრებდა.
სინამდვილეში კი არავინ მოდიოდა. რომც წამოსულიყვნენ ამხელა თოვლის გამო, ვინ იცის როდისღა ჩამოაღწევდნენ და ასეთ საშინელ ქარბუქსა და თოვაში, არც ვერტმფრენის იმედი ჩანდა.
- და როდისღა ჩამოაღწევენ? - კვლავ აწუწუნდა მიმი. - ან ამხელა თოვლში როგორია აქამდე მოსვლა.
- რეგიონამდე კი მოაღწევენ უფრო ადვილად და მერე ცოტა სხვა კომფორტით მოუწევთ მგზავრობა, მაგრამ რაც მთავარია, უკვე გზაში არიან. - გაღიმებული სახით დაამშვიდა პიპამ, თუმცა სულაც არ ეღიმებოდა.
- კიდევ კარგი. - მიმის ცოტა გულზე მოეშვა.
პიპას მიმის უჩუმრად უკვე ჰქონდა დარეკილი ქირურგთან. მშობიარობაზე ქირურგის მეგობარი გინეკოლოგი გაუწევდა ონლაინ დახმარებას. სანამ ამინდი, ოდნავ მაინც არ გამოსწორდებოდა, მანამდე სხვა საშველი არ იყო. მიმიმ კი ამის შესახებ არაფერი იცოდა.
„ეს ჩვენი ვეტერინარი ბაბუც, რაღა ახლა წაიყვანეს ან როდისღა დაგვიბრუნებენ?“
საშინლად წუხდა პიპა, თუმცა სახეზე სრული სიმშვიდე ეწერა და ხშირად ცდილობდა, მიმისთვის თვალის არიდებას. რაღაც მომენტში ინანა კიდეც ასე მარტომ როგორ ითავა ამდენი რამ, თუმცა ოჯახის განადგურება გარდაუვალი ჩანდა და მხოლოდ ის გზა იყო დარჩენილი, იქაურობას დროულად უნდა გასცლოდნენ. ფიფოს მდგომარეობაც უფრო მძაფრად უნდა წარმოედგინათ და ის სახლი დაეცალათ სადაც ცხოვრობდნენ. მხოლოდ მხატვარი რჩებოდა ქალაქის ბინაში, რომელიც გამთენიამდე არ ბრუნდებოდა სახლში. ყველა ოთახში, ლამის ყოველ კუთხესა თუ კუნჭულში, როგორც პიპამ დაარიგა, სწორედ ისე ტოვებდა ფარულ სანიშნეებს, დაუპატიჟებელი სტუმრებისთვის. ძილისგუდა მხატვარს შუა დღემდე ეძინა, მაგრამ გაღვიძებისთანავე, თავის დაგებულ ფარულ მახეებს მოინახულებდა, რომელიც უკვე აღარ ხვდებოდა. რაც დრო გადიოდა, უკვე თავადაც რწმუნდებოდა, რომ პიპა მართალი იყო. სახლში უჩუმრად შემოდიოდნენ და რაღაცას ეძებდნენ, ამიტომაც გახდა საჭირო ოჯახის წევრებისთვის, იმ სახლის თუნდაც დროებით დატოვება.
- და რას ეძებენ ასეთს? - უკვე შეშფოთებული კითხულობდა მხატვარი.
- აშკარად ფიფოს რაღაც აქვს გადამალული. - მიუგო პიპამ.
- სავარაუდოდ, კომპრომატი უნდა იყოს. - ჩაურთო გალეომ.
- რა თქმა უნდა! - კვერი დაუკრა ჩუკიმ. - შესაძლებელია, მეხსიერების ბარათიც კი იყოს და მიდი ახლა და ეძებე ასეთი პატარა ნივთი.
- ამიტომაც ასე გულმოდგინედ ჩხრეკენ სახლს, თანაც ისე, რომ არაფერი იყოს შესამჩნევი. - გალეომ ამოიხვნეშა.
- ეძებონ მერე. - თავი გააქნია მხატვარმა.
უცებ ჩუკი და გალეო ერთდროულად, ორივე პიპას მიაშტერდა და ისიც მიუხვდა.
- მეც ვეძებდი. - მიუგო პიპამ. - მართლა ვერაფერი ვნახე სახლში, ვერც ბანკის სეიფებში, ვერც ვერსად სხვაგან.
- ჰმ. - გალეო მოიღუშა. - შეიძლება ნახე კიდევაც, მაგრამ...
- არა, არა! - მტკიცედ მიუგო პიპამ. - რომ მენახა, მივაშავებდი! ისეთ ადგილას დავუდებდი, რომ დროულად ეპოვნათ და ეს ოჯახიც ამოისუნთქავდა.
- ჰო. აბა... - დაეთანხმა ჩუკი.
- აბა, რა სიგიჟეა ამხელა გზაზე, ორსული ქალისა და ფიფოს ასეთ მდგომარეობაში გადმოხვეწა. - განაგრძო პიპამ. - ყველანაირად უნდა აჩვენოს მიმიმ, რომ აღარაფერი აქვს საერთო იმ ძველ ცხოვრებასთან.
- და თუკი ვერასდროს იპოვნიან? - კვლავ დამფრთხალი ხმით იკითხა მხატვარმა.
და ისევ ჩუკიმ და გალეომ, პიპას მიაპყრეს მზერა.
- თუ იპოვნეს, გაიხარებენ და ოჯახიც დაისვენებს, შეეშვებიან საბოლოოდ და თუ ვერ იპოვნეს. - პიპა შეყოვნდა. - მაინც ყურადღებით იქნებიან, სადმე რამემ რომ არ გაჟონოს.
- ესე იგი, სჯობს რომ იპოვნონ? - იკითხა ჩუკიმ,
- მეც მასე ვფიქრობ. - დაეთანხმა პიპა.
გალეომ უხმოდ დააქნია თავი.
- და თუ იპოვნეს უკვე, ჩვენ მაინც როგორ გავიგებთ? - ისევ კითხვის თვალით შეხედა მხატვარმა.
- ნუ, თუ დღეს ჯერ კიდევ არ უპოვნიათ. - ირონიულად მიმართა პიპამ. - მაშინ ხვალ კიდევ დაგდებენ პატივს და გესტუმრებიან იმ დროს, როცა სახლში არ იქნებით, ჭაბუკო.
პიპა ფიქრებში იყო ჩაძირული. წინა საღამოს საუბარი გაახსენდა. ნეტა მართლა, რას მალავდა ფიფო ასეთს ან სად? ან კი ჰქონდა მართლა დამალული?
- ვაიმე, ახლა საშინლად ამტკივდა! - წაიკრუსუნა მიმიმ.
პიპა მაშინვე ოთახში შევარდა და საკმაოდ მშვიდი სახით მიმართა:
- ასე იცის, გაგივლის. - დაამშვიდა პიპამ. - ჯერ ადრეა.
- ჰო, უკვე გადამიარა, ცოტა-ცოტა. - მიმიმ ამოიხვნეშა და მერე მკაცრი ხმით მიმართა პიპას. - და შენ რა იცი, ადრეა თუ გვიან?
- ქირურგმა მითხრა! - მყისვე მიუგო პიპამ. - წეღან ველაპარაკე. გზაში არიან! ძლივს გამცა ხმა, ასეთ ქარბუქში ტელეფონიც კი არ იჭერდა, სანამ შემოსასვლელთან არ გავედი.
- იმედია, არ მატყუებ. - მაინც ეჭვი შეეპარა მიმის.
- თუ გინდა, ნუ დაიჯერებ!
პიპა მიმის დასამშვიდებლად, კვლავ ტყუოდა. ქირურგი არც გზაში იყო და ვერც ტელეფონით უკავშირდებოდა, რადგან ოპერაციაზე იყო. მის მაგივრად, მხოლოდ რამდენჯერმე შეეხმიანა გინეკოლოგს, თუმცა მალევე წყდებოდა კავშირი.
- ისე მეც რა შტერივით გამოგყევი! - აწუწუნდა მიმი. - რას გამომაქცუნე ასე ქვეყნის დასალიერში?! ახლა ექიმიც გვერდით მეყოლებოდა და წესიერად მაინც ვიმშობიარებდი.
- მიმი, იმაზე არ გიფიქრია, რომ ახლა შესაძლებელი ცოცხლები არც ყოფილიყავით არ შენ, არც ფიფო და არც დიმეო?!
- და აქ ვითომ ვერ მოგვაგნებენ?
- თქვენი ლიკვიდაცია არაფერს არგებთ, მანამდე სანამ...
- რა სანამ? - ვეღარ მოითმინა მიმიმ. - კვლავ რაღაცას მიმალავ! ბოლომდე ისევ არაფერს მიყვები!
- ისედაც ყველაფერი მშვენივრად იცი. - მშვიდად მიუგო პიპამ.
- და რა ვიცი ასეთი, რომ ამის გამო, ასეთ მდგომარეობაში ახლა აქ ვარ?! - კვლავ უკმაყოფილო ხმით მიმართა მიმიმ.
- უკვე მერამდენედ გიყვები, რომ ის ხალხი, მტრად წოდებულნი, დარწმუნებულნი არიან, რომ ფიფომ, რაღაც გადამალა სახლში და გამწარებულები ეძებენ დღემდე.
- ღმერთო ჩემო! - ამოიგმინა მიმიმ. - ნეტა მართლა რა არის ასეთი?
- წარმოდგენაც კი არ მაქვს, თუმცა...
- რა თუმცა?
- იქნებ, შენ მაინც გაიხსენო.
- და რა უნდა გავიხსენო? - მხრები აიჩეჩა მიმიმ. - ჩემთვის არაფერი მოუბარებია და არც არასდროს მჯდარა ჩემს ლეპტოპთან, ესეც თუ გაინტერესებს.
- არც უჩვეულო არაფერი შეგინიშნავს?
- რა ვიცი... არა მგონია... - წაიჩურჩულა მიმიმ და მოულოდნელად თვალები გაუფართოვდა, თუმცა არაფერი უთქვამს.
პიპას არაფერი გამოჰპარვია. აშკარა იყო, მიმის რაღაც გაახსენდა, მაგრამ რამდენად სასარგებლო იქნებოდა, ან იქნებ საერთოდაც არაფერ კავშირში იყო.
- და უჩვეულო მაინც რა შეიძლება ყოფილიყო? - ჩაფიქრებული ხმით იკითხა მიმიმ.
- ათასი რამ. - მიუგო პიპამ და თვალი გაუსწორა. მშვენივრად ხვდებოდა, რომ მიმის შესაძლოა მართლა რაღაც გაახსენდა, რომლისთვისაც იქნებ ადრე სულაც არ მიუქცევია ყურადღება.
- და მაინც? - ჩაეკითხა მიმი.
- ნებისმიერი უჩვეულო რამ! - მხრები აიჩეჩა პიპამ. - შეიძლება, ავეჯის უეცარი გადაადგილებაც მოგეჩვენოს უცნაურად, იმ შემთხვევაში, თუ ეს არასდროს გაუკეთებია ფიფოს და არც როდესმე გამოუთქვამს ამის სურვილი.
- ავეჯი?.. - მიმი კვლავ ჩაფიქრდა.
- ან რემონტი, იქ სადაც სულაც არ იყო საჭირო. – პიპა მიმის სახეში ჩააშტერდა.
წამით მიმი სულ გაფითრდა, თუმცა მაშინვე გამოერკვა და პიპას გამჭოლ მზერას თვალი აარიდა.
„ესე იგი, რემონტი.“
მაშინვე გაუელვა პიპას.
„მაგრამ სად? რომელ კუთხეში? წესით არც უნდა გამომპარვოდა, მე ხომ ესეც კი გავითვალისწინე..“
პიპამ მშვენივრად იცოდა, რომ მხოლოდ ფიფოს ავადმყოფობის დროს მოუხდა მიმის მცირედი რაღაცის შეცვლა დიდ მისაღებ ოთახში. თუმცა ბევრიც არაფერი. მხოლოდ შირმა დაემატა, ერთი კუთხე გადაიკეტა და პატარა ოთახი გახდა, პალატასავით მოეწყო.
„არა, არა! ის ოთახი გამორიცხულია!“
კვლავ ფიქრობდა პიპა.
„ეს მხოლოდ ფიფოს ქმედება თუ იქნებოდა, მაგრამ სად? რომელ კუთხეში?.. თუ რომელ სახლში?
ვითომ, მშობლების სახლში? სავსებით შესაძლებელია, მაგრამ რა გარანტიაა, რომ იქაც არ დაიწყებენ ჩხრეკას, თუ უკვე არ გადაქექეს.
ან იქნებ მიმის... ჰმ, სიდედრის სახლში რემონტი ხომ არ წამოიწყო ფიფომ?“
პიპა წამოდგა და ოთახიდან გასვლა დააპირა, მაგრამ მიმიმ შეაჩერა:
- რა მოხდა?!
- არაფერი. - მხრები აიჩეჩა პიპამ.
- აბა, ასე უცებ რას წამოფრინდი? - არ მოეშვა მიმი.
- უკვე საათზე მეტია შენს ოთახში ვარ, ახლა ფიფოსაც დავხედავ და ისევ შემოვალ. განა სადმე მივდივარ.
- ჰო, კარგი. - შეწუხებული ხმით მიუგო მიმიმ.
- ისევ აგტკივდა?
- საშინლად. - წაიკვნესა მიმიმ.
- მერე შევალ ფიფოსთან, შენთან დავრჩები, სანამ ისევ არ მოგეშვება.
- არა, არა! - კვლავ წაიკვნესა მიმიმ. - ბარემ დახედე, უფრო მშვიდად ვიქნები.
პიპამ ოთახი დატოვა და მიმის უჩუმრად ჩუკის შეეხმიანა.
- გვიანია და მომიტევე თუ გაგაღვიძე.
- მოგიტევებ. - გაეცინა ჩუკის.
- გალეოსთან დარეკვა არ მინდა, მაინც სიფრთხილეა საჭირო.
- ამ ნომერზე დარეკვა, არ არის პრობლემა და რადგან აქ მირეკავ, ესე იგი, რაღაც საინტერესოს წააწყდი, არა? - ჰკითხა ჩუკიმ.
- ჯერ ვერაფერ ისეთს, მაგრამ მინდა გამიგო, ისე რომ... - პიპა შეყოვნდა. - მოკლედ, ჯერ ნურავის ეტყვი და მხოლოდ საკუთარი ინიციატივით იმოქმედე.
- გისმენ, აბა!
- მინდა გამიგო, ფიფოს მშობლებთან ბოლოს როდის იყო რემონტი. შეიძლება, სრულიად უმნიშვნელოც.
- ან ვინმე, დაუპატიჟებლად ხომ არ ესტუმრათ? - ჩუკი უმალ მიუხვდა. - თუნდაც ხელოსანი.
ჯერ კიდევ მანამდე, სანამ სოფლად გადმოაბარგებდა მიმის ოჯახს, მეგობარ ქირურგთან შეთანხმებით გინეკოლოგის პრაქტიკა მის კლინიკაში გაიარა. ამასთან ერთად, პედიატრიაც მშვენივრად აითვისა და ახლა, ასეთ სიტუაციაში, სხვა გზა აღარ ჰქონდა დარჩენილი, ყოველგვარი დამხმარეს გარეშე, სულ მარტოს, დამოუკიდებლად უნდა მიეღო მიმის მშობიარობა.
მიმი თან მოვლითი ტკივილებისგან წუხდა და თანაც, სასტიკად აპროტესტებდა პიპას დახმარებას. მაინც იმედი ჰქონდა, რომ რადგან ქირურგი თავის ექიმთა ბრიგადით უკვე გზაში იყო, დროულად ჩამოუსწრებდა.
სინამდვილეში კი არავინ მოდიოდა. რომც წამოსულიყვნენ ამხელა თოვლის გამო, ვინ იცის როდისღა ჩამოაღწევდნენ და ასეთ საშინელ ქარბუქსა და თოვაში, არც ვერტმფრენის იმედი ჩანდა.
- და როდისღა ჩამოაღწევენ? - კვლავ აწუწუნდა მიმი. - ან ამხელა თოვლში როგორია აქამდე მოსვლა.
- რეგიონამდე კი მოაღწევენ უფრო ადვილად და მერე ცოტა სხვა კომფორტით მოუწევთ მგზავრობა, მაგრამ რაც მთავარია, უკვე გზაში არიან. - გაღიმებული სახით დაამშვიდა პიპამ, თუმცა სულაც არ ეღიმებოდა.
- კიდევ კარგი. - მიმის ცოტა გულზე მოეშვა.
პიპას მიმის უჩუმრად უკვე ჰქონდა დარეკილი ქირურგთან. მშობიარობაზე ქირურგის მეგობარი გინეკოლოგი გაუწევდა ონლაინ დახმარებას. სანამ ამინდი, ოდნავ მაინც არ გამოსწორდებოდა, მანამდე სხვა საშველი არ იყო. მიმიმ კი ამის შესახებ არაფერი იცოდა.
„ეს ჩვენი ვეტერინარი ბაბუც, რაღა ახლა წაიყვანეს ან როდისღა დაგვიბრუნებენ?“
საშინლად წუხდა პიპა, თუმცა სახეზე სრული სიმშვიდე ეწერა და ხშირად ცდილობდა, მიმისთვის თვალის არიდებას. რაღაც მომენტში ინანა კიდეც ასე მარტომ როგორ ითავა ამდენი რამ, თუმცა ოჯახის განადგურება გარდაუვალი ჩანდა და მხოლოდ ის გზა იყო დარჩენილი, იქაურობას დროულად უნდა გასცლოდნენ. ფიფოს მდგომარეობაც უფრო მძაფრად უნდა წარმოედგინათ და ის სახლი დაეცალათ სადაც ცხოვრობდნენ. მხოლოდ მხატვარი რჩებოდა ქალაქის ბინაში, რომელიც გამთენიამდე არ ბრუნდებოდა სახლში. ყველა ოთახში, ლამის ყოველ კუთხესა თუ კუნჭულში, როგორც პიპამ დაარიგა, სწორედ ისე ტოვებდა ფარულ სანიშნეებს, დაუპატიჟებელი სტუმრებისთვის. ძილისგუდა მხატვარს შუა დღემდე ეძინა, მაგრამ გაღვიძებისთანავე, თავის დაგებულ ფარულ მახეებს მოინახულებდა, რომელიც უკვე აღარ ხვდებოდა. რაც დრო გადიოდა, უკვე თავადაც რწმუნდებოდა, რომ პიპა მართალი იყო. სახლში უჩუმრად შემოდიოდნენ და რაღაცას ეძებდნენ, ამიტომაც გახდა საჭირო ოჯახის წევრებისთვის, იმ სახლის თუნდაც დროებით დატოვება.
- და რას ეძებენ ასეთს? - უკვე შეშფოთებული კითხულობდა მხატვარი.
- აშკარად ფიფოს რაღაც აქვს გადამალული. - მიუგო პიპამ.
- სავარაუდოდ, კომპრომატი უნდა იყოს. - ჩაურთო გალეომ.
- რა თქმა უნდა! - კვერი დაუკრა ჩუკიმ. - შესაძლებელია, მეხსიერების ბარათიც კი იყოს და მიდი ახლა და ეძებე ასეთი პატარა ნივთი.
- ამიტომაც ასე გულმოდგინედ ჩხრეკენ სახლს, თანაც ისე, რომ არაფერი იყოს შესამჩნევი. - გალეომ ამოიხვნეშა.
- ეძებონ მერე. - თავი გააქნია მხატვარმა.
უცებ ჩუკი და გალეო ერთდროულად, ორივე პიპას მიაშტერდა და ისიც მიუხვდა.
- მეც ვეძებდი. - მიუგო პიპამ. - მართლა ვერაფერი ვნახე სახლში, ვერც ბანკის სეიფებში, ვერც ვერსად სხვაგან.
- ჰმ. - გალეო მოიღუშა. - შეიძლება ნახე კიდევაც, მაგრამ...
- არა, არა! - მტკიცედ მიუგო პიპამ. - რომ მენახა, მივაშავებდი! ისეთ ადგილას დავუდებდი, რომ დროულად ეპოვნათ და ეს ოჯახიც ამოისუნთქავდა.
- ჰო. აბა... - დაეთანხმა ჩუკი.
- აბა, რა სიგიჟეა ამხელა გზაზე, ორსული ქალისა და ფიფოს ასეთ მდგომარეობაში გადმოხვეწა. - განაგრძო პიპამ. - ყველანაირად უნდა აჩვენოს მიმიმ, რომ აღარაფერი აქვს საერთო იმ ძველ ცხოვრებასთან.
- და თუკი ვერასდროს იპოვნიან? - კვლავ დამფრთხალი ხმით იკითხა მხატვარმა.
და ისევ ჩუკიმ და გალეომ, პიპას მიაპყრეს მზერა.
- თუ იპოვნეს, გაიხარებენ და ოჯახიც დაისვენებს, შეეშვებიან საბოლოოდ და თუ ვერ იპოვნეს. - პიპა შეყოვნდა. - მაინც ყურადღებით იქნებიან, სადმე რამემ რომ არ გაჟონოს.
- ესე იგი, სჯობს რომ იპოვნონ? - იკითხა ჩუკიმ,
- მეც მასე ვფიქრობ. - დაეთანხმა პიპა.
გალეომ უხმოდ დააქნია თავი.
- და თუ იპოვნეს უკვე, ჩვენ მაინც როგორ გავიგებთ? - ისევ კითხვის თვალით შეხედა მხატვარმა.
- ნუ, თუ დღეს ჯერ კიდევ არ უპოვნიათ. - ირონიულად მიმართა პიპამ. - მაშინ ხვალ კიდევ დაგდებენ პატივს და გესტუმრებიან იმ დროს, როცა სახლში არ იქნებით, ჭაბუკო.
პიპა ფიქრებში იყო ჩაძირული. წინა საღამოს საუბარი გაახსენდა. ნეტა მართლა, რას მალავდა ფიფო ასეთს ან სად? ან კი ჰქონდა მართლა დამალული?
- ვაიმე, ახლა საშინლად ამტკივდა! - წაიკრუსუნა მიმიმ.
პიპა მაშინვე ოთახში შევარდა და საკმაოდ მშვიდი სახით მიმართა:
- ასე იცის, გაგივლის. - დაამშვიდა პიპამ. - ჯერ ადრეა.
- ჰო, უკვე გადამიარა, ცოტა-ცოტა. - მიმიმ ამოიხვნეშა და მერე მკაცრი ხმით მიმართა პიპას. - და შენ რა იცი, ადრეა თუ გვიან?
- ქირურგმა მითხრა! - მყისვე მიუგო პიპამ. - წეღან ველაპარაკე. გზაში არიან! ძლივს გამცა ხმა, ასეთ ქარბუქში ტელეფონიც კი არ იჭერდა, სანამ შემოსასვლელთან არ გავედი.
- იმედია, არ მატყუებ. - მაინც ეჭვი შეეპარა მიმის.
- თუ გინდა, ნუ დაიჯერებ!
პიპა მიმის დასამშვიდებლად, კვლავ ტყუოდა. ქირურგი არც გზაში იყო და ვერც ტელეფონით უკავშირდებოდა, რადგან ოპერაციაზე იყო. მის მაგივრად, მხოლოდ რამდენჯერმე შეეხმიანა გინეკოლოგს, თუმცა მალევე წყდებოდა კავშირი.
- ისე მეც რა შტერივით გამოგყევი! - აწუწუნდა მიმი. - რას გამომაქცუნე ასე ქვეყნის დასალიერში?! ახლა ექიმიც გვერდით მეყოლებოდა და წესიერად მაინც ვიმშობიარებდი.
- მიმი, იმაზე არ გიფიქრია, რომ ახლა შესაძლებელი ცოცხლები არც ყოფილიყავით არ შენ, არც ფიფო და არც დიმეო?!
- და აქ ვითომ ვერ მოგვაგნებენ?
- თქვენი ლიკვიდაცია არაფერს არგებთ, მანამდე სანამ...
- რა სანამ? - ვეღარ მოითმინა მიმიმ. - კვლავ რაღაცას მიმალავ! ბოლომდე ისევ არაფერს მიყვები!
- ისედაც ყველაფერი მშვენივრად იცი. - მშვიდად მიუგო პიპამ.
- და რა ვიცი ასეთი, რომ ამის გამო, ასეთ მდგომარეობაში ახლა აქ ვარ?! - კვლავ უკმაყოფილო ხმით მიმართა მიმიმ.
- უკვე მერამდენედ გიყვები, რომ ის ხალხი, მტრად წოდებულნი, დარწმუნებულნი არიან, რომ ფიფომ, რაღაც გადამალა სახლში და გამწარებულები ეძებენ დღემდე.
- ღმერთო ჩემო! - ამოიგმინა მიმიმ. - ნეტა მართლა რა არის ასეთი?
- წარმოდგენაც კი არ მაქვს, თუმცა...
- რა თუმცა?
- იქნებ, შენ მაინც გაიხსენო.
- და რა უნდა გავიხსენო? - მხრები აიჩეჩა მიმიმ. - ჩემთვის არაფერი მოუბარებია და არც არასდროს მჯდარა ჩემს ლეპტოპთან, ესეც თუ გაინტერესებს.
- არც უჩვეულო არაფერი შეგინიშნავს?
- რა ვიცი... არა მგონია... - წაიჩურჩულა მიმიმ და მოულოდნელად თვალები გაუფართოვდა, თუმცა არაფერი უთქვამს.
პიპას არაფერი გამოჰპარვია. აშკარა იყო, მიმის რაღაც გაახსენდა, მაგრამ რამდენად სასარგებლო იქნებოდა, ან იქნებ საერთოდაც არაფერ კავშირში იყო.
- და უჩვეულო მაინც რა შეიძლება ყოფილიყო? - ჩაფიქრებული ხმით იკითხა მიმიმ.
- ათასი რამ. - მიუგო პიპამ და თვალი გაუსწორა. მშვენივრად ხვდებოდა, რომ მიმის შესაძლოა მართლა რაღაც გაახსენდა, რომლისთვისაც იქნებ ადრე სულაც არ მიუქცევია ყურადღება.
- და მაინც? - ჩაეკითხა მიმი.
- ნებისმიერი უჩვეულო რამ! - მხრები აიჩეჩა პიპამ. - შეიძლება, ავეჯის უეცარი გადაადგილებაც მოგეჩვენოს უცნაურად, იმ შემთხვევაში, თუ ეს არასდროს გაუკეთებია ფიფოს და არც როდესმე გამოუთქვამს ამის სურვილი.
- ავეჯი?.. - მიმი კვლავ ჩაფიქრდა.
- ან რემონტი, იქ სადაც სულაც არ იყო საჭირო. – პიპა მიმის სახეში ჩააშტერდა.
წამით მიმი სულ გაფითრდა, თუმცა მაშინვე გამოერკვა და პიპას გამჭოლ მზერას თვალი აარიდა.
„ესე იგი, რემონტი.“
მაშინვე გაუელვა პიპას.
„მაგრამ სად? რომელ კუთხეში? წესით არც უნდა გამომპარვოდა, მე ხომ ესეც კი გავითვალისწინე..“
პიპამ მშვენივრად იცოდა, რომ მხოლოდ ფიფოს ავადმყოფობის დროს მოუხდა მიმის მცირედი რაღაცის შეცვლა დიდ მისაღებ ოთახში. თუმცა ბევრიც არაფერი. მხოლოდ შირმა დაემატა, ერთი კუთხე გადაიკეტა და პატარა ოთახი გახდა, პალატასავით მოეწყო.
„არა, არა! ის ოთახი გამორიცხულია!“
კვლავ ფიქრობდა პიპა.
„ეს მხოლოდ ფიფოს ქმედება თუ იქნებოდა, მაგრამ სად? რომელ კუთხეში?.. თუ რომელ სახლში?
ვითომ, მშობლების სახლში? სავსებით შესაძლებელია, მაგრამ რა გარანტიაა, რომ იქაც არ დაიწყებენ ჩხრეკას, თუ უკვე არ გადაქექეს.
ან იქნებ მიმის... ჰმ, სიდედრის სახლში რემონტი ხომ არ წამოიწყო ფიფომ?“
პიპა წამოდგა და ოთახიდან გასვლა დააპირა, მაგრამ მიმიმ შეაჩერა:
- რა მოხდა?!
- არაფერი. - მხრები აიჩეჩა პიპამ.
- აბა, ასე უცებ რას წამოფრინდი? - არ მოეშვა მიმი.
- უკვე საათზე მეტია შენს ოთახში ვარ, ახლა ფიფოსაც დავხედავ და ისევ შემოვალ. განა სადმე მივდივარ.
- ჰო, კარგი. - შეწუხებული ხმით მიუგო მიმიმ.
- ისევ აგტკივდა?
- საშინლად. - წაიკვნესა მიმიმ.
- მერე შევალ ფიფოსთან, შენთან დავრჩები, სანამ ისევ არ მოგეშვება.
- არა, არა! - კვლავ წაიკვნესა მიმიმ. - ბარემ დახედე, უფრო მშვიდად ვიქნები.
პიპამ ოთახი დატოვა და მიმის უჩუმრად ჩუკის შეეხმიანა.
- გვიანია და მომიტევე თუ გაგაღვიძე.
- მოგიტევებ. - გაეცინა ჩუკის.
- გალეოსთან დარეკვა არ მინდა, მაინც სიფრთხილეა საჭირო.
- ამ ნომერზე დარეკვა, არ არის პრობლემა და რადგან აქ მირეკავ, ესე იგი, რაღაც საინტერესოს წააწყდი, არა? - ჰკითხა ჩუკიმ.
- ჯერ ვერაფერ ისეთს, მაგრამ მინდა გამიგო, ისე რომ... - პიპა შეყოვნდა. - მოკლედ, ჯერ ნურავის ეტყვი და მხოლოდ საკუთარი ინიციატივით იმოქმედე.
- გისმენ, აბა!
- მინდა გამიგო, ფიფოს მშობლებთან ბოლოს როდის იყო რემონტი. შეიძლება, სრულიად უმნიშვნელოც.
- ან ვინმე, დაუპატიჟებლად ხომ არ ესტუმრათ? - ჩუკი უმალ მიუხვდა. - თუნდაც ხელოსანი.
- თუნდაც! - დაეთანხმა პიპა. - და ასევე მიმის მშობლებთანაც,
იქნებ სულაც, პიანინოს ამწყობი მოულოდნელად ეწვიათ? ან უკვე აღარ ვიცი, დანარჩენი შეკითხვები
შენივე თვით შემოქმედებაზე იქნება დაყრდნობილი. იმედია, მიმიხვდი.
- ეს პიანინოს ამწყობი, საიდან მოგაფიქრდა? - გაეცინა ჩუკის.
- ეს პიანინოს ამწყობი, საიდან მოგაფიქრდა? - გაეცინა ჩუკის.
- უბრალოდ, სიტყვამ მოიტანა და თანაც, არც არაფერი უნდა გამოვრიცხოთ!
- ყველაფერს გავარკვევ, ისე რომ ეჭვი არავის შეეპაროს. - დააიმედა ჩუკიმ.
პიპამ ამოისუნთქა და მობილურის გათიშვისთანავე შეამჩნია, რომ მიმი უკვე თავს წაადგა.
- უი, რატომ ადექი? - გაკვირვა პიპამ.
- ვის ელაპარაკებოდი?
- დაკითხვაზე ვარ?! - ირონიულად მიუგო პიპამ.
- ვერ ვრეკავ ქირურგთან და დავურეკე გინეკოლოგს! პრობლემაა?
- არ არის, პრობლემა, მაგრამ გინეკოლოგმა არ გითხრა რომ კი არ უნდა ვიწვე სულ, არამედ მშობიარობის წინ უფრო მეტი უნდა ვიარო. შენ კი გაგიკვირდა, რატომ ადექიო.
- მერე იარე ოთახებში. თუ გინდა მეც შენთან ერთად ვივლი.
- შენც უნდა იმშობიარო? - სიცილით მიუგო მიმიმ.
- დიმეოს დაბადების დროს ფიფო გვერდით გედგა, ახლა ჩემი ჯერია. ვალდებული ვარ და...
- ფიფო მაგ დროს სულაც არ იყო ჩემს გვერდით, რადგან... - მიმი ლამის ორად მოიკეცა ისე მოუარა ტკივილმა.
პიპამ ხელი შეაშველა და საწოლამდე მიიყვანა.
- და რაო, მერე ფიფომ? სად ვიყავიო? - პიპამ ყურადღების გადატანა სცადა.
- შენს საშველად გამოვუშვი! - თითქოს ნიშნის მოგებით მიახალა მიმიმ.
- ჰო ოო? - გაიკვირვა პიპამ.
- ჰო! რატომ გიკვირს?! - უკმაყოფილოდ მიუგო მიმიმ. - ისეთი წარღვნა იყო ქალაქში და ფეხიც მაგ დროს დაიზიანა.
- მართლა? - კვლავ გაიკვირვა პიპამ.
- და შენ? - მიმი ეჭვიანად ჩაეკითხა. - შენ სად იყავი მაგ დროს?
- წარმოდგენაც არ მაქვს! - მხრები აიჩეჩა პიპამ. - არც ეგ წარღვნა მახსოვს და არც ის, თუ როგორ აღმოვჩნდი იმ მთის კენწეროს მიუვალ მონასტერში.
მიმიმ კვლავ ეჭვიანი მზერა შეავლო. დაუჯერებელი არაფერი იყო. სრულიად შესაძლებელია, რომ იმ დიდ წყალდიდობაში მოყოლილის დამართოდა ამნეზია.
- აღარც წამოწოლა მშველის და აღარც სიარული. - კვლავ მოიკრუნჩხა მიმი. - და სად არიან ამდენ ხანს?!
- ვრეკავ და არავინ იღებს, ალბათ არ იჭერს, გზაში არიან. შენ კი ამხელა გოგო ხარ და არ იცი, რომ ქალი, ბუნებრივად მშობიარობს? და დამხმარე მხოლოდ ჭიპლარის გადაჭრის დროს სჭირდება. სხვა დანარჩენი კი, ბუნებრივი გზით ხდება და რა განერვიულებს? დაიბადება ეს ბავშვი აბა, რაა! - პიპამ ყურებამდე გაუღიმა.
მიმის თითქოს ცოტა გულზე მოეშვა, მაგრამ მერე უცებ სახე შეეცვალა:
- და საკეისრო რომ დამჭირდეს?!
- არ დაგჭირდება. - მშვიდად მიუგო პიპამ. - ასე რომ ყოფილიყო, წუხელვე წაგიყვანდნენ და წინასწარ დაგაწვენდნენ.
- ჰომ, მაგრამ ზოგჯერ ხომ ხდება ხოლმე გაუთვალისწინებელი შემთხვევა? - მაინც ეჭვი შეეპარა მიმის.
- ხდება, როგორ არ ხდება! - კვერი დაუკრა პიპამ. - თუმცა, მაინც არ არის ასეთი გაუთვალისწინებელი, რადგან თუ ყურადღებიანი ექიმის მეთვალყურეობის ქვეშ ხარ, მაშინ ყველაფერი ისე წარიმართება, როგორც მანამდე აგიხსნა.
- მაინც, ვერ გეთანხმები. - უკმაყოფილოდ გააქნია თავი მიმიმ. - რამდენი შემთხვევა ყოფილა, რომ...
- დიახ! რამდენი შემთხვევა ყოფილა, ექიმების ზერელე და ზედაპირული ქცევით, მაგრამ აი, შენს შემთხვევაში კი ეგ ყველაფერი გამორიცხე და ბოლოს და ბოლოს, ნუ ფიქრობ ყველაფერ ცუდზე და უიმედოზე!
- ჰო... რა ვიცი... - ამოიხვნეშა მიმიმ.
- ასე სულ ცუდზე რომ ფიქრობ. აბა გაიხსენე ის პერიოდი, დიმეო როცა დაიბადა, როგორი ბედნიერი იყავი...
- სულაც არა! - ნერვიულად მიახალა მიმიმ. - ნერვებს მიშლიდა ის წუთები სანამ გავაჩენდი და მეზიზღებოდა და მძულდა ყველაფერი. დიმეოს დანახვაც არ მინდოდა რამდენიმე დღე, ბავშვის ტირილის ხმაზეც გული მერეოდა და ყველაზე მეტად კი ჩემი თავი მძულდა და მეზიზღებოდა!
- გასაგებია, რომ ჩემს გამო, მაგრამ ბავშვი რა შუაში იყო? - წყენით მიუგო პიპამ.
- არც არაფერი შუაში იყო, მაგრამ ყველაფერი სულ რაღაც ერთ დღეში მოხდა. სულ რამდენიმე საათში, იმდენ რამეს აეხადა ფარდა და ამ დროს ბავშვსაც ვაჩენ უკვე იმ კაცისგან, ვისზეც... ვინც...
- ყველაზე საზიზღარი ურჩხულისგან! ბოროტმოქმედისგან! - ჩაურთო პიპამ. - სერიული მკვლელისგან! და მაინც, ბავშვი რა შუაშია?
- არა... არაფერ შუაშია, უბრალოდ ერთდროულად ყველაფერი ერთად...
- იცი? ჩემი დისგან არც გამიკვირდა ასეთი ქცევა, როცა საკუთარი შვილი გაჩენის დღიდანვე რომ მოიძულა, მაგრამ შენგან... ბავშვმა დაგიშავა რამე? თუ გაიძულებდა და გეხვეწებოდა გამაჩინეო? შენივე არჩევანი, შენვე გძულდა?
- მე... მე... - მიმის ცრემლები გადმოსცვივდა.
- მამამისიც შენ აირჩიე. - განაგრძო პიპამ. - არავის დაუძალებია და მამამისსაც ისე ძლიერ უყვარდი, შენს მიმართ სუფთა და წრფელი გრძნობით იყო და ამავე დროს გაგირბოდა, შენგან შორს იჭედა თავს, სწორედაც რომ თავისი ჩადენილი საშინელი ბოროტმოქმედებების გამო. ზუსტადაც რომ ბავშვი, რა შუაში იყო? რატომ უნდა წამოეძახათ მისთვის, რომ მამამისის ოჯახში ინცესტი იყო? მიუხედავად იმისა, რომ არავინ ვიცოდით და მაინც, იმით არავინ დაინტერესდებოდა თუ რატომ და რისთვის? საშინელი გაუბედურებული ოჯახიდან მოდიოდა და მორჩა! და ამ ყველაფერს დამატებული კიდევ სერიული მკვლელის გენები და ეს ყველაფერი ამ ერთი ბავშვის თავზე გადმოდის და ამიტომაც ვცდილობდი, რომ სიახლოვეს არ გაგკარებოდი, მაგრამ ბოლოს ვეღარ შევძელი, რადგან ყველაზე მეტად ის აზრი მაწვალებდა, მართლა ვისი იყო ბავშვი? ხან ვფიქრობდი, რომ ძალიანაც კარგი ახლა მიმი ფიფოს ცოლია, გვერდით საიმედო ადამიანი ჰყავს და ბედნიერიც იქნებოდი, მაგრამ იქნებ მართლა ჩემს შვილს ატარებდი? ეს არც არაფერს შეცვლიდა, რადგან ჩემი მომავალი უკვე განსაზღვრული მქონდა. მართლა რაში სჭირდებოდა ბავშვს ასეთი მამა?! - პიპამ წამით იყუჩა. - სიმართლის გაგება მაინც მინდოდა, თუმცა არც არასდროს გკითხავდი, რადგან არც მაშინ ვაპირებდი შენი ოჯახის დანგრევას და მაინც მაწვალებდა ის აზრი, ვის შვილს ატარებდი? ისიც კი ვიკადრე, შენ და ფიფო ცალკე როცა გადახვედით, იმ სახლში შემოვიპარე, ყველაფერი გადავამოწმე და აი, მაშინ კიდევ ერთხელ შემეპარა შენში ეჭვი, რომ მაინც ფიფოს მოგზავნილი იყავი...
- მართლა? ნუთუ ჩემზე ამას ხშირად ფიქრობდი? - იწყინა მიმიმ.
- თავიდანვე ასეც მეგონა და ბევრჯერაც ვიფიქრე, რადგან არაერთხელ წავაწყდი ამის ფაქტს.
- რა ფაქტს წააწყდი? - ახლა უფრო მეტად იწყინა მიმიმ.
- თუნდაც ის, რომ შენ და ფიფოს საკუთარი საძინებლები გქონდა, ეს ბევრს არაფერს ნიშნავდა, მაგრამ არანაირი კვალი არ იყო თქვენი ერთად ყოფნის.
- და ეგ როგორ გაიგე?
- შენს ბალიშზე მხოლოდ შენი სურნელი იყო... – პიპას ხმა გაებზარა, თუმცა მაშინვე გამოერკვა. - ფიფოს საძინებლის აივნიდან კი ზუსტად ჩემი სახლის ფანჯრები ჩანდა. კომოდის უჯრის მიმალულ კუთხეში, პატარა ჭოგრიტიც ჰქონდა და არც ფიფოს ბალიშს ასდიოდა შენი სუნამოს სურნელი!
- ღმერთო ჩემო! შენ მთელი გამოძიება ჩაგიტარებია! - თავი გააქნია მიმიმ. - შეიძლება არც დაიჯერო, მაგრამ ნამდვილად არ ვიცოდი თუ ის ბინა, შენს სახლს უყურებდა. ფიფოს ოთახში არასდროს შევსულვარ, ჩემი ოთახის აივანი კი სულ სხვა ქუჩაზე გადიოდა და შესასვლელიც იქიდან ჰქონდა. მხოლოდ ის ვიცოდი, რომ შენთან ახლოს ვიყავი, მაგრამ ასე ამდენად...
პიპამ ამოისუნთქა და მობილურის გათიშვისთანავე შეამჩნია, რომ მიმი უკვე თავს წაადგა.
- უი, რატომ ადექი? - გაკვირვა პიპამ.
- ვის ელაპარაკებოდი?
- დაკითხვაზე ვარ?! - ირონიულად მიუგო პიპამ.
- ვერ ვრეკავ ქირურგთან და დავურეკე გინეკოლოგს! პრობლემაა?
- არ არის, პრობლემა, მაგრამ გინეკოლოგმა არ გითხრა რომ კი არ უნდა ვიწვე სულ, არამედ მშობიარობის წინ უფრო მეტი უნდა ვიარო. შენ კი გაგიკვირდა, რატომ ადექიო.
- მერე იარე ოთახებში. თუ გინდა მეც შენთან ერთად ვივლი.
- შენც უნდა იმშობიარო? - სიცილით მიუგო მიმიმ.
- დიმეოს დაბადების დროს ფიფო გვერდით გედგა, ახლა ჩემი ჯერია. ვალდებული ვარ და...
- ფიფო მაგ დროს სულაც არ იყო ჩემს გვერდით, რადგან... - მიმი ლამის ორად მოიკეცა ისე მოუარა ტკივილმა.
პიპამ ხელი შეაშველა და საწოლამდე მიიყვანა.
- და რაო, მერე ფიფომ? სად ვიყავიო? - პიპამ ყურადღების გადატანა სცადა.
- შენს საშველად გამოვუშვი! - თითქოს ნიშნის მოგებით მიახალა მიმიმ.
- ჰო ოო? - გაიკვირვა პიპამ.
- ჰო! რატომ გიკვირს?! - უკმაყოფილოდ მიუგო მიმიმ. - ისეთი წარღვნა იყო ქალაქში და ფეხიც მაგ დროს დაიზიანა.
- მართლა? - კვლავ გაიკვირვა პიპამ.
- და შენ? - მიმი ეჭვიანად ჩაეკითხა. - შენ სად იყავი მაგ დროს?
- წარმოდგენაც არ მაქვს! - მხრები აიჩეჩა პიპამ. - არც ეგ წარღვნა მახსოვს და არც ის, თუ როგორ აღმოვჩნდი იმ მთის კენწეროს მიუვალ მონასტერში.
მიმიმ კვლავ ეჭვიანი მზერა შეავლო. დაუჯერებელი არაფერი იყო. სრულიად შესაძლებელია, რომ იმ დიდ წყალდიდობაში მოყოლილის დამართოდა ამნეზია.
- აღარც წამოწოლა მშველის და აღარც სიარული. - კვლავ მოიკრუნჩხა მიმი. - და სად არიან ამდენ ხანს?!
- ვრეკავ და არავინ იღებს, ალბათ არ იჭერს, გზაში არიან. შენ კი ამხელა გოგო ხარ და არ იცი, რომ ქალი, ბუნებრივად მშობიარობს? და დამხმარე მხოლოდ ჭიპლარის გადაჭრის დროს სჭირდება. სხვა დანარჩენი კი, ბუნებრივი გზით ხდება და რა განერვიულებს? დაიბადება ეს ბავშვი აბა, რაა! - პიპამ ყურებამდე გაუღიმა.
მიმის თითქოს ცოტა გულზე მოეშვა, მაგრამ მერე უცებ სახე შეეცვალა:
- და საკეისრო რომ დამჭირდეს?!
- არ დაგჭირდება. - მშვიდად მიუგო პიპამ. - ასე რომ ყოფილიყო, წუხელვე წაგიყვანდნენ და წინასწარ დაგაწვენდნენ.
- ჰომ, მაგრამ ზოგჯერ ხომ ხდება ხოლმე გაუთვალისწინებელი შემთხვევა? - მაინც ეჭვი შეეპარა მიმის.
- ხდება, როგორ არ ხდება! - კვერი დაუკრა პიპამ. - თუმცა, მაინც არ არის ასეთი გაუთვალისწინებელი, რადგან თუ ყურადღებიანი ექიმის მეთვალყურეობის ქვეშ ხარ, მაშინ ყველაფერი ისე წარიმართება, როგორც მანამდე აგიხსნა.
- მაინც, ვერ გეთანხმები. - უკმაყოფილოდ გააქნია თავი მიმიმ. - რამდენი შემთხვევა ყოფილა, რომ...
- დიახ! რამდენი შემთხვევა ყოფილა, ექიმების ზერელე და ზედაპირული ქცევით, მაგრამ აი, შენს შემთხვევაში კი ეგ ყველაფერი გამორიცხე და ბოლოს და ბოლოს, ნუ ფიქრობ ყველაფერ ცუდზე და უიმედოზე!
- ჰო... რა ვიცი... - ამოიხვნეშა მიმიმ.
- ასე სულ ცუდზე რომ ფიქრობ. აბა გაიხსენე ის პერიოდი, დიმეო როცა დაიბადა, როგორი ბედნიერი იყავი...
- სულაც არა! - ნერვიულად მიახალა მიმიმ. - ნერვებს მიშლიდა ის წუთები სანამ გავაჩენდი და მეზიზღებოდა და მძულდა ყველაფერი. დიმეოს დანახვაც არ მინდოდა რამდენიმე დღე, ბავშვის ტირილის ხმაზეც გული მერეოდა და ყველაზე მეტად კი ჩემი თავი მძულდა და მეზიზღებოდა!
- გასაგებია, რომ ჩემს გამო, მაგრამ ბავშვი რა შუაში იყო? - წყენით მიუგო პიპამ.
- არც არაფერი შუაში იყო, მაგრამ ყველაფერი სულ რაღაც ერთ დღეში მოხდა. სულ რამდენიმე საათში, იმდენ რამეს აეხადა ფარდა და ამ დროს ბავშვსაც ვაჩენ უკვე იმ კაცისგან, ვისზეც... ვინც...
- ყველაზე საზიზღარი ურჩხულისგან! ბოროტმოქმედისგან! - ჩაურთო პიპამ. - სერიული მკვლელისგან! და მაინც, ბავშვი რა შუაშია?
- არა... არაფერ შუაშია, უბრალოდ ერთდროულად ყველაფერი ერთად...
- იცი? ჩემი დისგან არც გამიკვირდა ასეთი ქცევა, როცა საკუთარი შვილი გაჩენის დღიდანვე რომ მოიძულა, მაგრამ შენგან... ბავშვმა დაგიშავა რამე? თუ გაიძულებდა და გეხვეწებოდა გამაჩინეო? შენივე არჩევანი, შენვე გძულდა?
- მე... მე... - მიმის ცრემლები გადმოსცვივდა.
- მამამისიც შენ აირჩიე. - განაგრძო პიპამ. - არავის დაუძალებია და მამამისსაც ისე ძლიერ უყვარდი, შენს მიმართ სუფთა და წრფელი გრძნობით იყო და ამავე დროს გაგირბოდა, შენგან შორს იჭედა თავს, სწორედაც რომ თავისი ჩადენილი საშინელი ბოროტმოქმედებების გამო. ზუსტადაც რომ ბავშვი, რა შუაში იყო? რატომ უნდა წამოეძახათ მისთვის, რომ მამამისის ოჯახში ინცესტი იყო? მიუხედავად იმისა, რომ არავინ ვიცოდით და მაინც, იმით არავინ დაინტერესდებოდა თუ რატომ და რისთვის? საშინელი გაუბედურებული ოჯახიდან მოდიოდა და მორჩა! და ამ ყველაფერს დამატებული კიდევ სერიული მკვლელის გენები და ეს ყველაფერი ამ ერთი ბავშვის თავზე გადმოდის და ამიტომაც ვცდილობდი, რომ სიახლოვეს არ გაგკარებოდი, მაგრამ ბოლოს ვეღარ შევძელი, რადგან ყველაზე მეტად ის აზრი მაწვალებდა, მართლა ვისი იყო ბავშვი? ხან ვფიქრობდი, რომ ძალიანაც კარგი ახლა მიმი ფიფოს ცოლია, გვერდით საიმედო ადამიანი ჰყავს და ბედნიერიც იქნებოდი, მაგრამ იქნებ მართლა ჩემს შვილს ატარებდი? ეს არც არაფერს შეცვლიდა, რადგან ჩემი მომავალი უკვე განსაზღვრული მქონდა. მართლა რაში სჭირდებოდა ბავშვს ასეთი მამა?! - პიპამ წამით იყუჩა. - სიმართლის გაგება მაინც მინდოდა, თუმცა არც არასდროს გკითხავდი, რადგან არც მაშინ ვაპირებდი შენი ოჯახის დანგრევას და მაინც მაწვალებდა ის აზრი, ვის შვილს ატარებდი? ისიც კი ვიკადრე, შენ და ფიფო ცალკე როცა გადახვედით, იმ სახლში შემოვიპარე, ყველაფერი გადავამოწმე და აი, მაშინ კიდევ ერთხელ შემეპარა შენში ეჭვი, რომ მაინც ფიფოს მოგზავნილი იყავი...
- მართლა? ნუთუ ჩემზე ამას ხშირად ფიქრობდი? - იწყინა მიმიმ.
- თავიდანვე ასეც მეგონა და ბევრჯერაც ვიფიქრე, რადგან არაერთხელ წავაწყდი ამის ფაქტს.
- რა ფაქტს წააწყდი? - ახლა უფრო მეტად იწყინა მიმიმ.
- თუნდაც ის, რომ შენ და ფიფოს საკუთარი საძინებლები გქონდა, ეს ბევრს არაფერს ნიშნავდა, მაგრამ არანაირი კვალი არ იყო თქვენი ერთად ყოფნის.
- და ეგ როგორ გაიგე?
- შენს ბალიშზე მხოლოდ შენი სურნელი იყო... – პიპას ხმა გაებზარა, თუმცა მაშინვე გამოერკვა. - ფიფოს საძინებლის აივნიდან კი ზუსტად ჩემი სახლის ფანჯრები ჩანდა. კომოდის უჯრის მიმალულ კუთხეში, პატარა ჭოგრიტიც ჰქონდა და არც ფიფოს ბალიშს ასდიოდა შენი სუნამოს სურნელი!
- ღმერთო ჩემო! შენ მთელი გამოძიება ჩაგიტარებია! - თავი გააქნია მიმიმ. - შეიძლება არც დაიჯერო, მაგრამ ნამდვილად არ ვიცოდი თუ ის ბინა, შენს სახლს უყურებდა. ფიფოს ოთახში არასდროს შევსულვარ, ჩემი ოთახის აივანი კი სულ სხვა ქუჩაზე გადიოდა და შესასვლელიც იქიდან ჰქონდა. მხოლოდ ის ვიცოდი, რომ შენთან ახლოს ვიყავი, მაგრამ ასე ამდენად...
- ჰმ.
- და მაინც ზუსტად როდის მიხვდი, თუ
ვისი იყო ბავშვი?
- თავიდან მართლა ფიფოსი მეგონა, რადგან ჩემი დისგან გავიგე, გათხოვდი და საქორწინო მოგზაურობაშიც იყავი წასული. - პიპა შეყოვნდა. - ჩემი გონების ნაწილს უხაროდა, რომ ბედნიერი იყავი, მაგრამ გულის ნაწილი მაინც საშინლად წუხდა და თავს იმით ვიმშვიდებდი, რომ არ ვიყავი შენი ღირსი, ბავშვი არ იმსახურებდა ჩემნაირ მამას. – პიპა გაჩუმდა.
- ისე ცუდად ვიყავი, ქალაქიდან გასვლა მინდოდა, თან არც არსად და არც არაფერი მინდოდა. ფიფომ თავად შემომთავაზა, რომ ცოტა ხნით მაინც მოვშორებულიყავი ყოველდღიურ რუტინას. ზღვაზე წავედით. იქაც ცალ-ცალკე ნომრებში გვეძინა და ეს არ ყოფილა ჩემი კაპრიზი. ფიფო ყოველთვის იმას აკეთებდა, რაც ჩემთვის უკეთესი იქნებოდა. არასდროს არაფერს მაიძულებდა. სწორედ იქ გავიგე, რომ თურმე უკვე ორსულად ვიყავი. ისევ ფიფოს შემოთავაზება მივიღე და ამიტომ გადავედით ერთად საცხოვრებლად და ეს ყველაფერი ისევ ფიფოს იდეა იყო, ყოველთვის ბავშვის მამად დავრჩებიო.
- ფიფო საკმაოდ გამჭრიახი ბიჭია და არც სურვილი ჰქონდა, რომ ვერაგულად დაეკავებინა ვინმეს ადგილი. იცოდა, რომ სხვისი ჩანაცვლებით შენს სიყვარულს ვერ მოიპოვებდა.
- და მართლა მოიპოვა. - ჩაეღიმა მიმის. - იმხელა ქირას, მარტო ფიფო იხდიდა. თუმცა, თავიდანვე მოვილაპარაკეთ, რომ უნდა გაგვეყო. ვიცოდი, ფინანსურად უჭირდა და არც მაგრძნობინებდა. ბოლოს უკვე ძლივს დავიოდი და მთელი დღე სახლში მარტო ყოფნას, ისევ დედასთან ვარჩიე, მშვენიერი მიზეზიც მქონდა.
- თავიდან მართლა ფიფოსი მეგონა, რადგან ჩემი დისგან გავიგე, გათხოვდი და საქორწინო მოგზაურობაშიც იყავი წასული. - პიპა შეყოვნდა. - ჩემი გონების ნაწილს უხაროდა, რომ ბედნიერი იყავი, მაგრამ გულის ნაწილი მაინც საშინლად წუხდა და თავს იმით ვიმშვიდებდი, რომ არ ვიყავი შენი ღირსი, ბავშვი არ იმსახურებდა ჩემნაირ მამას. – პიპა გაჩუმდა.
- ისე ცუდად ვიყავი, ქალაქიდან გასვლა მინდოდა, თან არც არსად და არც არაფერი მინდოდა. ფიფომ თავად შემომთავაზა, რომ ცოტა ხნით მაინც მოვშორებულიყავი ყოველდღიურ რუტინას. ზღვაზე წავედით. იქაც ცალ-ცალკე ნომრებში გვეძინა და ეს არ ყოფილა ჩემი კაპრიზი. ფიფო ყოველთვის იმას აკეთებდა, რაც ჩემთვის უკეთესი იქნებოდა. არასდროს არაფერს მაიძულებდა. სწორედ იქ გავიგე, რომ თურმე უკვე ორსულად ვიყავი. ისევ ფიფოს შემოთავაზება მივიღე და ამიტომ გადავედით ერთად საცხოვრებლად და ეს ყველაფერი ისევ ფიფოს იდეა იყო, ყოველთვის ბავშვის მამად დავრჩებიო.
- ფიფო საკმაოდ გამჭრიახი ბიჭია და არც სურვილი ჰქონდა, რომ ვერაგულად დაეკავებინა ვინმეს ადგილი. იცოდა, რომ სხვისი ჩანაცვლებით შენს სიყვარულს ვერ მოიპოვებდა.
- და მართლა მოიპოვა. - ჩაეღიმა მიმის. - იმხელა ქირას, მარტო ფიფო იხდიდა. თუმცა, თავიდანვე მოვილაპარაკეთ, რომ უნდა გაგვეყო. ვიცოდი, ფინანსურად უჭირდა და არც მაგრძნობინებდა. ბოლოს უკვე ძლივს დავიოდი და მთელი დღე სახლში მარტო ყოფნას, ისევ დედასთან ვარჩიე, მშვენიერი მიზეზიც მქონდა.
- ფიფოც გადმოვიდა?
- ხომ იცი, რომ არა. - მიუგო მიმიმ. - მაგრამ ხანდახან რჩებოდა ხოლმე.
- ვიცი, მახსოვს. - პიპას ჩაეღიმა. - ისიც მახსოვს, როგორ საშინლად გავბრაზდი მაშინ, ფიფოს მეორე ოთახში რომ ეძინა.
პიპას ბევრი რამ ახსოვდა, ზოგიც მოგვიანებით გაიხსენა, თუმცა მაინც წარმოდგენა არ ჰქონდა, თუ როგორ მოხვდა იმ მონასტერში. ერთი პერიოდი, დააპირა მიმისთვის ეთქვა, რომ ფიფომ ფეხი მაშინ დაიზიანა, ჩემს გადასარჩენად რომ იყოო, მაგრამ მერე, რატომღაც თავი შეიკავა. ბევრი ისაუბრეს, პიპა სულ ცდილობდა, რომ მიმის ყურადღება, ათას რამეზე გადაეტანა. მიმიც აჰყვებოდა საუბარში, პერიოდულად კი მოვლითი ტკივილი შემოუტევდა და მერე ისევ თავიდან აგრძელებდნენ საუბარს.
მთელი ღამე გაათენა მიმიმ წუხილში, ალიონზე კი გოგონა შეეძინა.
LEX. 2024 წლის 25 მარტი, ორშაბათი.- ხომ იცი, რომ არა. - მიუგო მიმიმ. - მაგრამ ხანდახან რჩებოდა ხოლმე.
- ვიცი, მახსოვს. - პიპას ჩაეღიმა. - ისიც მახსოვს, როგორ საშინლად გავბრაზდი მაშინ, ფიფოს მეორე ოთახში რომ ეძინა.
პიპას ბევრი რამ ახსოვდა, ზოგიც მოგვიანებით გაიხსენა, თუმცა მაინც წარმოდგენა არ ჰქონდა, თუ როგორ მოხვდა იმ მონასტერში. ერთი პერიოდი, დააპირა მიმისთვის ეთქვა, რომ ფიფომ ფეხი მაშინ დაიზიანა, ჩემს გადასარჩენად რომ იყოო, მაგრამ მერე, რატომღაც თავი შეიკავა. ბევრი ისაუბრეს, პიპა სულ ცდილობდა, რომ მიმის ყურადღება, ათას რამეზე გადაეტანა. მიმიც აჰყვებოდა საუბარში, პერიოდულად კი მოვლითი ტკივილი შემოუტევდა და მერე ისევ თავიდან აგრძელებდნენ საუბარს.
მთელი ღამე გაათენა მიმიმ წუხილში, ალიონზე კი გოგონა შეეძინა.
